Mijn eerste ervaringen met dove katten
mijn eerste dove katten
Hallo kattenmensen,
Zal me even voorstellen; ik ben al jaren een grote kattenliefhebster. Ongeveer 15 geleden begon ik mij te specialiseren in moeilijk opvoedbare en niet goed te plaatsen katten.
Het viel mij op hoe lang deze katten al in een asiel waren en maar niet gekozen werden.
Vooral dove katten werden wel mooi gevonden om hun uiterlijk maar niet de problemen en gedragsstoornissen die erbij kwamen kijken.
Zo ook de eerste dove kat die ik adopteerde uit het asiel; hij werd met zijn zusje, die niet doof is, in een pleeggezin geplaatst, ze waren de enige overlevende uit een nestje van 8 kittens.
De moeder had ze afgestoten. Na ondertekening met de verplichting ze beidde te laten steriliseren zodra het kon en er niet mee te fokken mocht ik ze meenemen, niet gratis uiteraard.
Dat was mijn eerste ervaring met een dove kat, hij en zijn zus leven nog steeds bij mij. Later zijn er meerdere gekomen allemaal met een ander verhaal of achtergrond, in totaal tot nu toe 5, maar een ding weet ik zeker; als het mannetjes betreft zijn ze erg dominant en bij vrouwtjes minder maar wel pittig. Het is een volkomen andere manier van benaderen en opvoeden. Houden van aandacht, kunnen luidruchtig zijn, hebben veel specifieke maniertjes, wat zeker de afgelopen jaren is gebleken is hoe geduldig en consistent je met ze om moet gaan.
Lukt het je dan ben je dikke maatjes en brengen ze je veel plezier en liefde.
Graag vertel ik jullie over een dove poes; ongeveer 5 jaar geleden was ik voor de jaarlijkse check-up en vaccinatie bij mijn dierenarts, de assistente vertelde mij over een dove oude poes waarvan de eigenaresse was overleden en naar een opvanghuis voor huisdieren was gebracht, heette toen Brutus nu heet het Flappus, ze had gelijk aan mij gedacht omdat ik bekend sta met dove en moeilijk plaatsbare katten. Of ik er misschien een kijkje kon gaan nemen. Heb toen gebeld en een afspraak gemaakt. Viel als een blok voor het meer dan 10 jaar oude dove poezenbeestje, ze had een blauw en een geel oog, was bijzonder schuw en teruggetrokken, beet zodra ik een poging deed haar te aaien, was ,kwam ik later achter, in een oog blind en de andere zeer slechtziend kortom een echte probleemkat die ook nog doof was.
Het heeft minstens een jaar geduurd voordat ze mij ging vertrouwen en zelfs ging spinnen bij aaien en knuffelen, was erg rustig; klom en sprong niet. Om haar iets te laten weten blies ik heel zachtjes tegen haar kopje dan wist ze dat ik in de buurt was, veranderde niets belangrijks in huis waardoor ze feilloos haar eten en kattenbakken kon vinden. Vorig jaar brak ze totaal onverwachts bij een springpoging een achterpoot, deze bleef hangen tussen de radiator en de muur. Omdat ik haar niet nog meer invalide wou maken heb ik besloten samen met de dierenarts niet haar poot te amputeren maar te laten opereren in een gespecialiseerde kliniek voor huisdieren die” De Tweede Lijn” heet in Drenthe.
De operatie verliep goed maar het herstel en het revalideren was erg zwaar voor haar vooral haar leeftijd,14 jaar, speelde haar parten. Ze had veel medicijnen en pijnstillers, door de narcose was ze nog minder gaan zien met haar “goede” oog, alleen nog maar schaduwen. Wou na haar herstel niet meer bij de andere katten en verbleef in een aparte kamer met een gaasdeur ervoor.
Eind juni voelde en merkte ik dat ze ondanks de dagelijkse massage die ik haar gaf, de pijnstilling die ze kreeg steeds meer verzwakte; haar levenslust verdween, ze at goed maar ze was afwezig. Een vreemd gevoel om te ervaren. Nam haar uiteindelijk mee naar de dierenarts om over haar situatie te praten. Gelukkig zag de dierenarts, na controle van al haar functies, net als ik in hoeveel zij leed en besloten we haar uit haar lijden te verlossen. De dierenarts vond het moedig en goed van mij haar niet langer in leven te willen houden. Het verdriet is er beslist niet minder om ….
Dag lieve kattenmensen.
Guisella
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.